West Java

Daar zit ik dan aan een tafel tegenover ons guesthouse in Pangandaran een klein kustplaatsje in Zuid-West Java. Terwijl Lars nog ligt te chillen op het strand moet ik dan toch maar mijn belofte gaan waar maken en mijn eerste reisverhaal gaan tikken.

Na Bogor zijn we anderhalf week geleden doorgereisd naar Bandung. Onze busreis duurde ongeveer 4 uur en was prima te doen. In Bogor hadden we geleerd dat het soms moeilijk is om bij aankomst gelijk een geschikt guesthouse te vinden. Vandaar dat we deze keer een aantal hadden opgeschreven waaronder “New by Moritz”. Eenmaal aangekomen in Bandung was het vrij eenvoudig om het guesthouse te vinden, en bleek deze ook nog een Nederlandse eigenaar te hebben. De eigenaar Henk, oorspronkelijk uit Rotterdam, woonde al bijna 20 jaar in Indonesië en had van een oude bioscoop een guesthouse weten te maken. Op dag van aankomst leerden we tijdens het eten ook Samuel kennen. Samuel is de zoon van de eigenaresse van het eettentje waar wij die avond gegeten hadden. Hij studeerde in Singapore maar had nu een paar maanden vakantie. We spraken af om die woensdag samen met hem naar een Angklung optreden te gaan. Angklung is hier een traditioneel muziek instrument van Bamboo. Na het eten zette Samuel ons af in Bragastreet waar een aantal leuke barretjes zaten zoals “the North Sea bar” waar onder andere bittenballen en stamppot op het menu staan.

De volgende dag besloten we om richting de Tangkuban Perahu vulkaan te gaan. Via Samuel wisten we hoe we hier op eigen houtje moesten komen. Echter spraken we deze ochtend drie Maleisiërs die in hetzelfde guesthouse verbleven. We besloten om gezamenlijk op pad te gaan in een minibusje en zo de kosten te delen. Het bleken al snel drie coole gozers te zijn met erg veel humor. Zo leerden ze ons wat typische Indonesische woorden en zinnen. Eenmaal bij de vulkaan bleek het erg mistig te zijn, maar was het zicht op de krater nog wel redelijk. Op de heenweg hadden we langs de kant van de weg al een aantal keer “Sate Biawak” zien staan. Onze vrienden uit Maleisië leerden ons dat dit saté van een grote hagedis (Komodo of Varaan) is, die in die omgeving in het wild leven. Lars en ik hadden ons voorgenomen om veel lokale lekkernijen uit te proberen dus zo ook deze Biawak. De Maleisiërs stonden perplex en zaten met stomheid geslagen te kijken hoe wij deze prima smakende saté zaten te verorberen. (Al het eten met satésaus smaakt immers prima)

Voor we de volgende dag naar het Angklung optreden gingen moesten we eerst nog een nieuwe telefoon scoren voor Lars. Zijn telefoon was inmiddels overleden en Samuel en zijn moeder boden aan om mee te gaan naar een shoppingmal. Nadat Lars een nieuwe telefoon gekocht had gingen we gezamenlijk lunchen. Het grote voordeel van het ontmoeten van locals is, dat deze vaak de betere plekken weten in de omgeving. Ook dit keer bleek het geval, ze namen ons mee naar een leuk en niet duur restaurant op een erg mooie locatie. Hier probeerden we een aantal gerechten en gingen toen richting de Angklung voorstelling. Deze voorstelling was erg leuk en interactief en werd uitgevoerd door professionele Angklung spelers en kinderen van ongeveer 4 tot 13 jaar.

Op vrijdag 28 februari vertrokken we vanuit Bandung richting het zuiden naar Pangandaran. Tijdens de reis hadden we vaak een prachtig uitzicht over de rijstvelden en ongerepte natuur. Ook spraken we tijdens de reis nog wat locals die veelal met ons op de foto wilden en ons wilden toevoegen op facebook. Zonder hier geld voor te vragen hebben we maar weer besloten om met onze fans op de foto te gaan. Aangekomen in Pangandaran en ons homestay “Bamboo House”, gingen we direct door naar het strand om eindelijk dan maar toch voor het eerst in onze trip de zee te ervaren, heerlijk gevoel.

Na nog een dag heerlijk niets te doen en kats te verbranden aan het strand besloten we om er een paar dagen tussenuit te knijpen op de brommert. We lieten onze backpacks achter in Pangandaran en reden 32 km richting het westen naar het idyllische vissersdorpje Batu Karas. De wegen hier zijn erg wisselend, de ene keer prima geasfalteerd waarna het een paar kilometer verderop zandpaden met diepe gaten kunnen zijn. Gelukkig overleefden we ons scooteravontuur met zelfs geen enkel schrammetje. In Batu Karas bleek het aardig druk te zijn met voornamelijk lokale toeristen die hier komen om te surfen in het weekend. S’ avonds zochten we een barretje op met wifi omdat we VKW wilden volgen die hun cruciale wedstrijd speelden voor de tweede periode. Hoe druk het s’ middags was geweest, hoe uitgestorven het nu was. Ook in het barretje waren we rond kwart voor tien de laatste gasten toen dit abrupt sloot en dus ook onze internetverbinding stopte. Dit was in ongeveer de 85ste minuut van Wolvega - VKW, en jullie begrijpen wel dat we not amused waren omdat we hierdoor de ontknoping misten. De volgende ochtend was het daarentegen heerlijk wakker worden toen we de uitslag lazen, en wisten dat VKW de tweede periodetitel in zijn bezit had.

Één van de redenen om naar Batu Karas te gaan was om de Green Canyon, we hadden al een aantal keren gehoord dat dit een must was om te bezoeken, en besloten hier deze dag heen te gaan. Na een klein stukje verkeerd te hebben gereden, wat overigens dankzij de prachtige omgeving niet erg was, bereikten we het startpunt van de Green Canyon. Cukang Taneuh beter bekend als de Green Canyon ligt langs de rivier de Cijulang. Deze rivier loopt langs verschillende kleine dorpjes zoals Kertasaya en Batu Karas. Met het bootje voeren we door een ongerept stukje natuur rijk aan massieve teak bomen, palmen en vele tropische vogelsoorten. Bij de Green Canyon konden we zwemmen, douchen onder watervallen en vanaf rotsen springen. Ondanks veel irritatie maar ook hilarische momentjes omdat we met een groep van zeven dudes uit Jakarta de tour deden (die nauwelijks konden zwemmen), was het een geslaagd avontuur.

Omdat Batu Karas misschien een heel leuk en rustig dorpje is, was het waarschijnlijk s’ avonds wanneer het zo goed als uitgestorven was, aardig saai. We besloten dan ook de volgende dag onze rugtas te pakken en weer terug te rijden naar Pangandaran. Onderweg stopten we nog ergens waar we een stukje over een privéstrand liepen van kilometers lang en waar de krabbetjes op de vlucht gingen voor ons.

Vandaag, onze laatste dag in Pangandaran hebben we onze eerste surfles gehad. De golven zijn hier erg goed voor beginners zoals wij. Het surfen ging met vallen en opstaan maar ondanks dat was het een erg leuke ervaring en hebben we een beginnetje gemaakt. Morgen gaan we met de bus en trein richting Yogyakarta, in het volgende verslag waarschijnlijk meer over cultuur en tempels.

Ciao