Aufwiedersehen Brisbane, du wast wunderbar!

Ich hatte nicht erwartet das ich fünf Monate in Brisbane bleibe. Und ich kann nur sagen das Brisbane eine gute Stadt ist, um Deutsch zu lernen. Achso, het is best een grappig idee dat ik gedurende mijn tijd in Brisbane vooral mijn Duits heb verbeterd dankzij alle Duitse backpackers hier. Omdat ze veel met elkaar optrekken hoor je de Duitse taal elke dag wel voorbij komen.

Ondanks dat er altijd wel groepjes zijn van eigen nationaliteit is dit hostel een echte familie. Zo eet ik vanaf het begin al samen met een vast kookgroepje. De deal is dat elke avond iemand anders inkopen doet en een gerecht bedenkt. Vervolgens helpen we elkaar met koken. Het kookgroepje heeft een aantal veranderingen ondergaan maar normaal gesproken eten we met 4 of 5 personen. Omdat je maar 1 keer in de vier of vijf dagen aan de beurt bent, worden er ook goede gerechten op tafel gezet. Luca, een Italiaan, kookt normaal gesproken pasta en klaagt over elk ander pastagerecht zoals een Italiaan betaamt te doen. Haydn voldoet ook aan alle verwachtingen van een Engelsman en bakt er weinig van. Voorheen was de Duitser Chris in onze kookgroep degene die de meest uitgebreide en indrukwekkendste gerechten klaarmaakten. Ik mis Chris! Verder bestaat de kookgroep op dit moment uit Rutger (Belgie), Tim (Duitser) en Robin (Duitser). Vaak koken we iets extra zodat er iemand met ons mee kan eten als bijvoorbeeld iemand moeilijk met geld zit of omdat we het gewoon gezellig vinden. Het mooie in het hostel is dat je er nooit alleen voor staat. Laatst was ik een paar dagen ziek en ik hoefde me nergens meer druk om te maken. Het eten werd voor me klaargemaakt en de thee werd zo nu en dan naar mijn bed gebracht. Het is een echte familie en we helpen elkaar om het hoofd boven water te houden als het even wat tegen zit. Uiteindelijk hebben we ook allemaal dezelfde droom!

Dat het zo goed vol te houden is in dit hostel komt omdat ik al voor een lange tijd in een kamer zit met dezelfde roomies. De afgelopen maanden was ik vooral erg close met Lexie (VS) en Lucile (Frankrijk), die de beste roommates zijn die ik mij kan wensen! Samen hebben we zoveel mooie en leuke momenten gedeeld. Helaas heeft Lexie ons al verlaten voor Melbourne. Lucile is nog steeds mijn roomie na 5 maanden. Dat je het ook minder kan treffen met roomies hebben we een maand geleden meegemaakt. Toen ik terug kwam van werk zag ik kleren en rotzooi door heel de kamer liggen. In het begin van de kamer stonden twee Engelsmannen met een beker gevuld met goon in hun handen. In het begin leken ze nog best oke, maar later op de dag werd het een ander verhaal. De drank sloeg aardig in en ze respecteerden de andere kamergenoten (waaronder ik) die vroeger op bed gingen niet. Er werd luidruchtig gepraat en de goon werd overal op de grond gemorst. Toen ik de volgende ochtend vroeg wakker werd voor werk zocht ik mijn weg in het donker naar de deur. Toen ik er bijna was, struikelde ik tegen de deur op. Tot mijn verbazing lag een van de Engelse in een bidpositie op de vloer. In eerste instantie dacht ik nog met mijn slaperige hoofd dat hij misschien voor zijn geloof aan het bidden was, maar toen ik weer helder nadacht besefte ik dat hij met z'n dronken kop in slaap was gevallen. Ondanks dat ik maar een aantal uurtjes slaap had gehad besloot ik ze nog een kans te geven. De volgende nacht was zelfs nog erger en toen ik terug van werk kwam waren ze al uit het hostel gekickt. Blijkbaar had 1 van de Engelse in zijn bed geplast en had de ander pulken uit zijn neus op de muur gesmeerd. Van de hostelbaas kreeg ik al te horen dat dit het ergste soort was dat hij had meegemaakt... Gelukkig is dit maar een eenmalig incident geweest en kan ik het heel goed vinden met alle andere roomies!

Het vroege opstaan voor werk is iets wat ik zeker niet ga missen! Mijn wekker ging 5 of 6 keer per week af om 4:15 in de ochtend. Vervolgens liep ik op mijn gemakkie naar de keuken waar ik vaak de lui zag die terugkwamen van het uitgaan. Meestal verloor ik een gedeelte van mijn ontbijt aan de hongerige, dronken lui, maar het was nooit saai! Het duurde in totaal een uur om naar werk te komen maar ik genoot er elke keer weer van aangezien het erg rustig is rond die tijd en ik van de natuur kon genieten. Het eerste gedeelte bestond uit een wandeling van het hostel naar het treinstation. Onderweg zag ik altijd in dezelfde boom een aantal prachtig gekleurde papegaaien zitten. Deze papegaaien waren totaal niet verlegen en ik kon ze tot een meter toe naderen. Op de elektriciteitskabels en in de bomen zag ik elke ochtend meerdere opossums. Een opossum is te vergelijken met een rat maar ziet er veel liever en mooier uit. Ook de opossums zijn totaal niet verlegen en je kan ze gewoon voeren als je wilt. Na twintig minuten in de trein te zitten, kwam ik aan bij het station bij werk. Vanaf hier liep ik nog een kwartier door een mooi natuurpark. In dit park zie je in de ochtend grotere witte papegaaien met een mooie gele kuif. Wanneer ik terug kwam van een 8-12 urige werkdag was er weer ander leven te bewonderen. Op het midden van de dag in de zon zag je grote hagedissen, en in de schemering van de avond vlogen een groot aantal gigantische vleermuizen van de ene kant van het park naar de andere kant. Het is een prachtig stukje Australische natuur wat alleen al in de stad te bewonderen is!

Ondanks dat het niet het aller moeilijkste werk was, kijk ik er wel met een goed gevoeg terug. Ik was met name gehecht geraakt aan mijn collega's. Ik werkte samen met Indiase lui, Kiwi's, Duitsers en natuurlijk Australiers. Waar ik achter kwam was dat de meeste collega's een indrukwekkend verhaal hadden hoe ze in Brisbane terecht waren gekomen. Zo vertelde Dave, een Nieuw-Zeelander, mij dat hij altijd in Auckland heeft gewoond en een goede baan in de haven had als supervisor. Hij heeft er voor gekozen om weg te vluchten omdat zijn zoon Cody (ook een collega) benaderd werd door gangs om zich bij hun aan te sluiten. Dit is blijkbaar een groot probleem in Nieuw-Zeeland. De Indiase collega's hadden allemaal een goede baan in India als bijvoorbeeld een airtraffic controller of als een engineer. De voornamelijkste reden voor hun om naar Australie te komen is het geld. Het beste kon ik opschieten met de Australiers Daniel en Ben. Daniel is een boilermaker van opleiding maar de meest luie persoon die er is. Maandagen is hij bijna standaard afwezig omdat hij bij moet komen van het weekend. Ben is de supervisor maar in werkelijkheid kan ik alles tegen hem zeggen en is hij meer een vriend dan een supervisor. Ben en Daniel zijn in hun gedrag de twee kleinste kinderen die je kan bedenken en verbazingwekkend genoeg klikte het gelijk goed met mij. De grote baas van het bedrijf Polyfoam is Bruce. Hij runt vier vestigingen door heel Australie en eens in de zoveel tijd kwam hij langs in Brisbane. Bruce lijkt een beetje op de kerstman met een lange grijze baard. Ik kon goed met Bruce opschieten en onze gesprekken gingen vooral over de reiservaringen. Hij vertelde me dat ik altijd wel weer bij Polyfoam terecht kan als er plek is en ik weer in Australie terugkom.

De afgelopen maanden heb ik natuurlijk nog veel meer meegemaakt, zoals: uitstapjes naar omliggende plaatsen, een net gemiste shark attack, een erg gezellig weekend met Emmely en Jordy, etc. Het is alleen onmogelijk (en te veel werk) om het allemaal in dit verslag te verwerken.

Al met al ben ik heel blij met de jobs die ik hier heb gedaan. Ik heb werkgevers meegemaakt die mij nog minder dan hun hond behandelde. Ik heb werkgevers meegemaakt waar ik het erg goed mee kon vinden en die ik nu als mijn vrienden beschouw. Maar aan het einde van de rit ben ik erg blij met de ervaringen die ik hier heb opgedaan en ben ik stiekem ook wel een beetje trots dat ik het geld heb kunnen verdienen om verder te gaan in het leven waar ik nu zo van geniet. De afgelopen dagen heb ik dan ook vooral besteed aan het boeken van vluchten en tours. Het plan ziet er nu alsvolgt uit: Liften richting het noorden langs de eascoast met twee vrienden. Na twee weken vlieg ik naar Melbourne waar ik een klein weekje verblijf en waar ik vrienden van eerder deze reis opzoek. Vervolgens vlieg ik naar Sri Lanka waar ik met Niels Eefting rond ga reizen. Na ongeveer twee weekjes gaan we naar India waar we nog twee weken samen rondreizen. Dan zoek ik mijn weg naar het zuid-oosten van India waar ik vrijwilligerswerk wil gaan doen. En vanaf daar zien we wel weer verder...

Eén ding wat zeker is, is dat ik Brisbane en vooral dit hostel, gelegen in de gezelligste buurt van Brisbane, en de mensen erg ga missen. Het voelt toch alsof ik een familie achterlaat. Maar toen ik gister een nieuw aangekomen backpacker van alle adviezen over Brisbane kon voorzien, wist ik het zeker: Het is tijd om verder te gaan!