Back to Asia!

Daar zat ik dan alleen in het vliegtuig naar Melbourne. Dit is een van de weinige keren dat ik echt alleen ben geweest op reis. Het is 1 keer eerder voorgekomen toen ik vanuit Azie naar Australie vloog. Stiekem genoot ik er wel van om even helemaal niks te hoeven en eens lekker af te dwalen met mijn gedachten naar de tot nu toe gemaakte reis. Daarnaast wist ik dat het maar van korte duur zou zijn aangezien mijn tijd in Melbourne volgepland was met leuke bezoekjes aan oude bekenden van mijn Brisbane tijd.

De eerste twee dagen heb ik opgetrokken met Lexie uit de Verenigde Staten. Met Lexie heb ik een aantal maanden op dezelfde kamer gewoond en het was erg leuk om haar weer te zien. Inmiddels begon ze zich net te settelen in Melbourne met een nieuwe baan en een eigen plekje. Ze had gelukkig twee dagen vrij kunnen krijgen en samen hebben we de stad afgestruind. Dat Melbourne een leuke stad is, werd al snel duidelijk met de hippe, trendy barretjes, leuke marktjes en de mensen om je heen die helemaal zichzelf zijn in kleding en gedrag. Het stikt er daarnaast van de (goede) straatmuzikanten en kunst zie je overal om je heen. Het deed me zelfs een beetje aan Azie denken met de smalle steegjes waar de leukste plekjes gevonden konden worden. Van het drukke centrum sloten we de tweede dag af aan het strand van Melbourne. Bij zonsondergang kwamen vanuit de zee pinguins tevoorschijn die op weg waren om de nacht tussen de rotsen door te brengen. Na afscheid te nemen van Lexie stond mijn volgende ontmoeting diezelfde avond nog in de planning. Ik besloot 1 nacht in een hostel door te brengen waar mijn Engelse maat Joe verblijft. Dit avondje liep volledig uit de hand, zoals al vaker in Brisbane voorkwam. Een kort nachtje was het gevolg en met dubbel zicht werd ik wakker. Ik had in de ochtend namelijk met de Nina afgesproken bij het bedrijf waar we onze huurauto vandaan moesten halen. De komende twee dagen stonden in het teken van de beroemde Great Ocean Road. Dit is een route van ongeveer 600 kilometers langs de kust bij Melbourne richting het westen. Ik had veel positieve verhalen over deze route gehoord en was blij dat Nina ook graag de trip wou maken. Wat mij verbaasde was de snelheid waarmee ik de Nederlandse taal verloor. Aangezien Nina ook Nederlands is was dit de voertaal voor de trip, maar ik had het (naast wat skypesessies) al een tijd niet meer gesproken en dat merkte ik tijdens het praten. De eerste dag heeft Nina vooral gereden omdat de auto onder haar naam stond en ik mijn internationale rijbewijs al een tijd geleden ben kwijt geraakt (interessant detail: na een half jaar ervan uit zijn gegaan dat ik hem kwijt geraakt was, vond ik hem een paar weken geleden terug in mijn tas. Dat had mij een hoop moeite en een paar boetes kunnen schelen). De rit langs de kust was prachtig met de mooie zee, prachtige stranden en de bergen waar we doorheen reden. Omdat de route toch wel erg lang was, besloot ik het laatste stukje te rijden. In dit laatste gedeelte kwamen op we op een smal weggetje richting een vuurtoren. Dit is een plek waar ik al een hele tijd naar uit keek omdat het bekend staat om de grote aantallen koala’s die je langs de weg kan spotten. Met een slakkengang reden we door de straat met onze blik op de bomen gericht. Al redelijk snel zagen we onze eerste koala hoog in de boom. We reden toch nog even verder met de hoop om een koala te vinden die van dichterbij te bewonderen was. Aan de linkerkant stond een campervan en we zagen de koala zitten. Met mijn inschattingsvermogen kon ik hem daar nog prima achter parkeren. Toen we eenmaal stonden, leek het idee iets minder aangezien Nina met de rechterkant van de auto een heel stuk hoger stond dan ik vanuit de bestuurderskant. Toen ik hem eruit wou rijden gleden we al verder het afgrondje in naast de weg. Ik kon het nog net tegenhouden door op de rem te staan. Nadat elke auto vriendelijk (zoals de Australiers zijn) stopten met de vraag of we hulp nodig hadden, haalde al snel iemand een kabel op om ons eruit te trekken. De poging was echter niet zo succesvol en ik, inmiddels nog alleen in de auto, zakte verder weg de berm in. Ik vroeg aan Nina hoe het voor stond en toen ze zei: “Niks ernstigs. Het komt goed, geen zorgen” wist ik dat het foute boel was. Een tweede auto die hulp aanbood zag dat het fout ging en kwam zelf met een kabel. Hij had er zichtbaar meer verstand van en vertelde me dat het er niet best uit ziet maar dat het met een beetje geluk goed kan komen. Ik kon de rem loslaten wanneer de kabel op spanning kwam te staan en hij zou mij er zo hard mogelijk uit trekken. Nina durfde niet te kijken en met een flinke ruk en vier wielen van de grond werd ik de berm uit getrokken. Tot onze verbazing was de schade op wat deukjes en krassen na ook niet heel erg zichtbaar. De krasjes waren niet meer zichtbaar nadat we er vaseline op smeerden en de deukjes zijn nooit opgevallen bij het verhuurbedrijf. Lucky us! Zelfs hierna had Nina nog vertrouwen om mij verder te laten rijden en we zochten onze weg, na een korte stop bij de 12 Appostles, naar een slaapplek. Die vonden in het kleine dorpje Port Campbell waar we rondvroegen naar een hostel. Een local vertelde ons dat er een stukje verder rijden een hostel was en als de eigenaar er niet is, zit hij in de pub. Duidelijk. Al snel vonden we het plekje wat meer iemand huis was dan een hostel. We vroegen aan de eigenaar wat de prijs voor een kamer was waar hij 80 dollar aangaf. Dat was ons iets te veel en op de vraag of hij geen goedkopere kamer had zei hij: “60 is ook goed”. Zo makkelijk gaat dat en zo aardig was hij ook. De opmerking over de pub begrepen we al snel toen hij de drank rijkelijk liet vloeien en ons mee liet delen met de tequila en het bier. De tweede dag reden we dezelfde route weer terug wat niet minder mooi was en stopten we in een klein plaastje onderweg waar we nog een andere oude bekende tegenkwamen van Brisbane. Klein wereldje. De Great Ocean Road was een geweldige afsluiter voor mijn tijd in Australie. In de nacht had ik namelijk al een vlucht naar Sri Lanka waar ik afgesproken had met Niels Eefting.

Na lang wachten en twee veel te krappe vluchten kwam ik aan in Sri Lanka. Niels stond mij al op te wachten bij de baggageband. Het was leuk om hem weer te zien en dat het een leuke trip ging worden stond al vast! De eerste twee dagen zijn wij in een hotel verbleven die normaal gesproken iets boven het budget is. Maar na een half jaar in hostels en een tent geleefd te hebben, genoot ik met volle teugen! Jammer genoeg was er om het hotel heen niet veel te beleven en communiceerden we meer met handen en voeten met de locals dan door te praten. Zo kwamen we bij een schooltje terecht waar (ik denk) de concierge ons rondleiden. Zijn verhaal kwam toch over terwijl hij geen woord heeft gesproken. De tweede dag hebben we ook maar een half plannetje uitgestippeld hoe we wouden reizen. We pakken eerst het binnenland mee waarna we via de kust terug naar het vliegveld gaan. In totaal hebben we twee weken om dit af te leggen wat meer dan voldoende was. De eerste interessante ervaring kregen we al in de bus en trein naar het in het centrum gelegen plaaste Kandy. De bussen waren overvol en je stond klem met alle passegiers. Het was een wonder hoe de mensen nog konden uitstappen bij de haltes. Daarnaast zal menig F1 coureur nog jaloers zijn op de manouvres die deze buschaffeurs uithalen. Het is een dodemansrit door de bergen. De trein is uiteraard ook een volle bedoeling en de deuren zijn altijd open wat het wel een leuke dimensie geeft. Dit is blijkbaar het favoriete plekje van de locals en er wordt optimaal gebruik van gemaakt om er lekker uit te hangen. In Kandy hebben we vooral culturele uitstapjes gedaan naar tempels. Al snel hadden we een chauffeur ingehuurd om ons naar Sigiriya te brengen waar we Lions Rock hebben beklommen. Eenmaal boven werden we beloond met een schitterend uitzicht over de ongerepte natuur van Sri Lanka. Want ongerept is het in Sri Lanka nog zeker en je merkt dat het land ook nog echt tussen het authentieke en het toeristische in zit. De meeste mensen zijn zo onzettend vriendelijk en willen je overal mee helpen. Natuurlijk zijn er altijd een paar mindere tussen die vooral geld zien in de toeristen maar dit is maar een klein groepje. Wat dat betreft is Sri Lanka een ontzettend gastvrij en mooi land! De reis vervolgden we per trein naar Ella. Dit is een van de bekendste treinritten in de wereld. Het is een prachtig stukje landschap waar je door de bergen door heen rijdt. En hoe kan je dat beter ervaren dan door met je hoofd uit de trein te hangen? Vanuit Ella zijn we naar Yala gegaan waar een safari op het programma stond. Samen met een Nederlandse meid Dewi hebben we heel veel geluk gehad met de dieren die we zagen. Zo hebben we onder andere meerdere luipaarden, olifanten, krokodillen en wat Niels altijd al wou zijn: zwijnen. De reis hebben we vervolgens voortgezet met Dewi en de ADHD-Rus Sascha die we in het guesthouse hadden ontmoet. Het voorstellen van de Rus ging zo: “My name is Alexandre, but if it’s too difficult you can call me Alex. Just call me Sascha”. Een leuk reisgezelschap en de laatste dagen hebben we aan het strand doorgebracht. Hier zijn vooral met Dewi opgeschoten en hebben we verschillende activiteiten gedaan, zoals whalewatching, bezoeken van plaatsjes en duiken. Het duiken is echter geen aanrader want het enige wat ik gezien heb was dode vis op de bodem van de oceaan als gevolg van het vissen met dinamiet. Aan het strand kwamen we ook meer in contact met andere reizigers wat wel weer leuk was.

Na Sri Lanka vervolgden we onze reis in het noorden van India. We landden in het drukke Delhi wat meer dan 10 miljoen inwoners telt. Het beeld wat ons vooraf was aangepraat over India was dat het vies, druk en vol met oplichters was. Dit klopt wel, maar lang niet in de mate waarin we verwacht hadden. Eigenlijk viel het ons wel mee. Vanuit Delhi werden we wel gelijk opgelicht met een treinticket en vervolgens besloten we om een chauffeur te nemen aangezien we maar een week in het noorden rondreizen. Er waren veel culturele bezichtingen naar paleizen, tempels en forts, maar het absolute hoogtepunt was toch wel de Taj Mahal. Het is een gigantisch paleis in de stad Agra. Bij het betreden van de port leek het wel een sprookje met de mist rond het witte paleis. Een vliegend tapijt miste nog, maar dat is het plaatje wat ik er bij kreeg. De chauffeur bracht ons ook bij vrienden en familie waar we het echte India kregen te zien. De tweede week van India hebben we doorgebracht in Goa dat in het zuid-westen ligt. Dit is voornamelijk strand, zee en Russen. Zelfs de menukaarten en tekens zijn hier in het Russisch. Maar het was een prima plek om samen onze reis van 4 weken af te sluiten. Niels heeft gister zijn vlucht naar het o zo koude Nederland genomen en ik blijf hier nog een paar dagen in Goa rondhangen.

De eerste twee dagen heb ik doorgebracht zonder ook maar enige moeite te doen om met iemand contact te maken. Ik heb zelfs voor het eerst in tien maanden alleen op een kamer geslapen. Heerlijk! Inmiddels heb ik toch maar een hostel opgezocht om andere mensen te ontmoeten maar eigenlijk besef ik nu dat ik er niet eens zo behoefte aan heb. Ik vind het nog heerlijk om even een paar dagen totaal niet sociaal te zijn en hele dagen lang op het strand te liggen en een boek te lezen. Het klinkt bijna alsof ik vakantie nodig heb. Nu kan het ook nog even want ik begin al bijna aan mijn nieuwe avontuur: vrijwilligerswerk in het oosten van het land!